Ik zal het maar meteen bekennen: ik zit niet in het jeugdwerk. Ik heb niet zoveel verstand van jongeren als de meesten die deze blog lezen. Ik doe ‘slechts’ de communicatie bij LEF en sta dus meer op een afstand. Vanaf die afstand zie ik echter iets heel duidelijks: Jongeren willen ergens bij horen. Dat is niet zo gek, iedereen heeft de behoefte ergens bij te horen. Maar bij jongeren is dat nog sterker.
Vrijheid en aanvaarding
Een van de kernthema’s in mijn leven is dat Gods liefde zich uit in vrijheid en aanvaarding. Dit besef komt voort uit een periode waarin ik het tegengestelde ervoer. Lang heb ik het idee gehad dat ik heel veel moest van God en dat hij mij gedoogde. Zolang ik me koest hield en een brave christen was, mocht ik blijven. Als ik opviel of uit de bocht vloog, zou God me afwijzen. Mijn godsbeeld was dat van een strenge God, die goed oplet of we wel de juiste dingen geloven en op de juiste manier leven.
Ik heb moeten leren dat Gods liefde anders is. Dat Gods liefde niet betekent dat ik aan eisen moet voldoen en dat ik daadwerkelijk geliefd ben, in plaats van gedoogd. Vandaar dat kernthema: Gods liefde uit zich in vrijheid en aanvaarding. Het is (nog steeds) een hele worsteling om die boodschap de boventoon te laten voeren in mijn denken, voelen en geloven. God houdt van me zoals ik ben en door Jezus is er niets dat daar verandering ik kan brengen.
Weerspiegeling
Terug naar jongeren en hun drang tot erbij horen. De link lijkt me duidelijk. Het evangelie van een God die je aanvaardt, is in het bijzonder voor jongeren echt goed nieuws. Je hoort er namelijk sowieso bij!
Als ik dan, nog steeds van dat afstandje, droom over jeugdwerk, zie ik jeugdwerk waar Gods aanvaarding weerspiegeld wordt door onze aanvaarding. Dat de club, vereniging of jeugdgroep een plek is waar je er sowieso bij hoort. Waar je geliefd bent en aanvaard wordt.
In de praktijk
Hoe zit dat er in de praktijk uit? Er zijn een paar kanttekeningen. Aanvaarding van iemand als persoon, betekent niet klakkeloos accepteren van iemands gedrag. Het betekent ook niet dat we het eens moeten zijn met de mening of gedachten van de ander. Maar wat betekent het wel? Een aantal dingen komen in gedachten.
- Luisteren. Het belangrijkste signaal dat je ergens bij hoort is als er naar je geluisterd wordt. Dat betekent dat we ons oordeel opschorten bij de verhalen die jongeren ons vertellen. Is het jeugdwerk een plek waar ruimte is voor falen, zonde, worsteling, weigering, woede op God, mislukking, de fout ingaan?
- Vergeving. Zoals ik al eerder zei: aanvaarding gaat over de persoon, niet per se over gedrag. Wat we daarin wel heel duidelijk moeten maken is dat afwijzing van het gedrag niet afwijzing van de persoon is. Zoals we altijd bij God terug kunnen komen, zo is een jeugdgroep in principe een plek waar je als persoon altijd weer welkom bent.
- Oneens zijn. Vaak verwarren we luisteren met ‘het met iemand eens zijn’. Als ik luister naar iemands verhaal, zonder te zeggen wat ik ervan vind, lijkt het dan niet alsof ik het ermee eens ben? Nee, zeker niet. Er moet plek zijn voor oneens zijn, verschillende uitleg of visie. Een jeugdclub is geen keurslijf. Maar: eerst luisteren, dan praten.
- Talenten. Niets spreekt zo duidelijk dat ik gekend ben als wanneer iemand weet wat ik kan en in me heb. Als aanvaarding betekent dat er ruimte is voor wie iemand is, ongeacht zijn slechte kanten, betekent het des te meer dat er plek is voor talenten, gaven en positieve eigenschappen. Jongeren daarin bevestigen en uitdagen is daarin key.
(Lees in deze context ook eens onze blog over genade en waarheid.)
Deze blog is geschreven door Matthijs den Dekker. Matthijs doet bij LEF de communicatie en PR. Daarnaast is hij schrijver en blogt hij wekelijks op zijn eigen site matthijsdendekker.nl over God en geloof. Naast schrijven houdt hij van lezen, films, geocaching en goed eten (maken).Fotocredit: Jess Lee, creative commons)