Roeping: Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met het woord. We hebben een ideaalbeeld gemaakt rondom ‘roeping’; het beeld dat er één baan, één plek, zou zijn waar je helemaal tot je recht komt. Je roeping is als het ware je droombaan.  Daar begint mijn moeite dan op te komen. Ik ontdekte dat deze invulling niet alleen niet waar, maar zelfs schadelijk is. 

Ik heb gezien hoe het ervaren van roeping iemand passie, gedrevenheid en toewijding kan geven. Tegelijk zag ik ook onzekerheid, een gevoel van afwijzing of niet voldoen bij mensen die zelf geen roeping beleven. Het wordt een christelijke variant van zelfvervulling; de beste versie van jezelf worden. Een groot stuk van die behoefte aan zelfvervulling, of zelfverwezenlijking is een teken van rijkdom, van ons luxe leven. Als er geen eten is of je je huis niet kan betalen, ben je dankbaar voor ieder werk dat in je levensonderhoud voorziet. 

Prestatiedruk 
Wanneer je gelooft dat je roeping hetzelfde is als je droombaan wordt die ene plek bijna een afgod: “Er moet één baan zijn, waar ik compleet mezelf kan zijn, mijn unieke bijdrage kan leveren.” Vanuit dit perspectief zijn jouw keuzes mega belangrijk. Er ligt veel druk bij jou, want een ‘verkeerde’ keuze is zo gemaakt. Misschien is een volgende baan wel nog beter passend bij wie je bent… Ook het zoeken naar Gods leiding op dit gebied wordt zo groot, met een sterke druk om zijn stem goed te verstaan. Dat alles levert een gevoel van stress op. Het legt lam om überhaupt te kiezen. Het idee dat er misschien wel eens iets beters kan zijn, houd je af van je toewijden precies waar je nu bent. Deze zoektocht houd je gevangen in een niet bestaande realiteit. Een illusie van iets wat er misschien wel nooit gaat zijn. Gevangenschap kan niet een vrucht zijn van Gods waarheid. 

Deze zoektocht houd je gevangen in een niet bestaande realiteit. Een illusie van iets wat er misschien wel nooit gaat zijn.