De dag beginnen met God, David vindt dat een goed idee (Psalm 5:4). En mijn jeugdleider van vroeger, al die christelijke dagboekjes, en mijn idealistische zelf van 10 jaar geleden.
En eerlijk: nog steeds vind ik het - en durf ik wel te zeggen: IS het - een goed idee.
 
Maar ik heb van die dagen...
Van die dagen dat ik niet uit bed kan komen. En dan 20 minuten voor vertrek nog m’n havermout in de magnetron duw, snel een kop koffie maak, en daarna m’n huis door moet rennen om m’n tas in te pakken.

Van die dagen dat ik van de ene afspraak naar de andere ga. Dat het precies paste – totdat dat ene belangrijke telefoontje tussendoor kwam.

Van die dagen dat ik maar gewoon in de werkmodus ga, om alles even snel af te tikken. Niet te veel nadenken, niet naar m’n hart of m’n lijf luisteren. Geen ruimte voor. Verstand op 0 en gaan.

En ik zie het de studenten om me heen ook doen. Ja zeggen tegen een commissie, omdat het ‘toch niet zoveel tijd kost’. Blijven hangen bij je vrienden tot 02:00, ach ja morgen ben ik waarschijnlijk moe maar dat zien we dan wel weer. Gevraagd worden voor een genootschap, dat is een voorrecht. Eigenlijk móet je dan wel ja zeggen. Je vrienden thuis-thuis die een feestje vieren, ja die heb je al zólang niet gezien, daar moet je eigenlijk wel naartoe. Terwijl als je eerlijk bent, je snakt naar een moment van rust. Een moment voor jezelf.

En telkens als je dat beseft, in een kort moment van bezinning, kan je twee dingen doen. De eerste is mijn automatische reactie: naar binnen keren. Schuldgevoel en schaamte. Het is weer zo’n week. Ik heb niet naar m’n hart geluisterd. Ik heb niet gevoeld hoe moe ik eigenlijk was. Ik ben niet bij God geweest, m’n Bijbel is dicht gebleven. Ik was alleen maar druk …

Maar er is nog een optie.

In die chaos ...
In die chaos zei ik pas tegen God ‘er is zoveel chaos in mijn leven’. En ik had, ik kan het mis hebben hoor, maar ik had het idee dat God zei: ‘die chaos ga ik niet wegnemen. Leer er maar mee leven.
Leer Mij maar herkennen te midden van de chaos.’

Ik schrok even. Mag dat? Moet ik niet nóg meer leren prioriteiten stellen, rust houden, nee zeggen, plannen. Nou ja. Dat zou natuurlijk sowieso goed zijn. Maar, er zal altijd een zekere mate van chaos zijn in mijn leven. Er gebeurt altijd wel wat. Wat als ik nou God leer herkennen, ook op die momenten. Wat als ik nou leer om zolang de koffie doorloopt, even een paar minuten me bewust te zijn van Gods aanwezigheid. Een wandelingetje te maken, al is het maar 5 minuten. Even rustig in- en uit te ademen, of misschien wel bewust een paar minuten extra op het toilet te blijven. Even ruimte nemen. Om verbonden te blijven. Met de Heer, met mijn eigen hart.

Nee, dat komt niet in de plaats van uitgebreide Bijbelstudies, of een aanbiddingsavond waarin ik rustig kan reflecteren en me uitgebreid op God kan focussen. Het komt niet in de plaats van het uitzoeken van mijn levensvragen samen met een mentor of vriendin.

Maar op die dagen… die dagen die er altijd wel weer eens zullen zijn. Op die dagen, in die chaos… Daar is God.